En wat we van de schilder kunnen leren
We hebben de schil
der net gehad. Schilderen is een klus die je zelf kan, maar de professional kan het beter en sneller. Dit was een goede schilder. Hij was vooral goed omdat hij precies de goede maat had van eigen verantwoordelijkheid en overleg. Hij meldde extra werk, met hoe en waarom en alternatieven. Gaf ons keus in de kwaliteit van verf. Hij was trots op z’n werk aan ons huis. En.. hij nam ons serieus als amateurschilders.
Zo zou de verenigingsdemocratie ook moeten werken: Wij als ledenraad en de schilder als bestuur van de werkorganisatie. Natuurlijk de vergelijking gaat mank. De governance van de vereniging is complexer, maar toch de parallel is interessant.
Elke ledenraad is minder professioneel dan de professional en minder bestuurlijk dan het bestuur. Ze hebben jou als professional juist in dienst omdat je het beter kunt. Voor elke professionele competente werkorganisatie is het dus wel eens frustrerend dat de complexiteit van vragen niet wordt begrepen, discussies herhaald worden, betrokken bevlogen ‘amateurs’ met een eigen kijk op de wereld een onmogelijke of onverstandige andere kant op denken.
De besturing van de vereniging is bij uitstek een proces van dialoog en afweging. In dialoog met elkaar, ieders visie en perspectief in beschouwing nemen en uiteindelijk komen tot afgewogen besluitvorming. Dat was het gesprek tussen ons en die schilder: een echte dialoog van mensen die houden van oude huizen en elkaar waarderen voor enerzijds het vakmanschap en anderzijds de bereidheid om te investeren in het beste werk.
