Midden in de wijk

Vorige maand liep ik op mijn vrije woensdag met Edward ergens in een moeilijke wijk. We waren op weg naar een trefcentrum in een gewone huiskamer van een kleine benedenwoning. Op weg naar drie wijkbewoners met koffie en verhaal. Weinig woorden, te voorzichtig om trots te zijn. Het waren de muren vol kindertekeningen, foto’s van de zangclub, taalles, de Hindoestaanse dansgroep en de eetgroep die hun zinnen inkleurden. Geen werk, geen geld, geen tanden, maar wat ze daar deden, konden en bereikten, hadden ze zelf nooit gedacht. Hun grootste trots was de foto met Maxima en hun appeltje van Oranje. Op die foto stond Edward ook.

Edward woont niet in de wijk, Edward is niet in dienst van de welzijnsstichting, de gemeente het reïntegratiebureau, of de sociale dienst. Edward heeft geen projectplan, geen vooraf omschreven doel of resultaat. Hij wordt gewoon betaald om daar in de wijk te doen wat hem voor de voeten komt. Eenzamen in de eetgroep brengen, een taalgroepje starten, de jonge WAO-er opzadelen met het beheer van de huiskamer (Waar hij beter blijkt te kunnen regelen dan hij kon leren lezen en schrijven). Hij is er soms op de voorgrond meestal op de achtergrond, zaait en oogst.

Wij hebben de WMO, wijkteams, mantelzorgzorg en taalteams. Veel van de goede initiatieven in onze sector rusten op solide doortimmerde projectplannen. Allemaal geschreven door betrokken beleidsmakers, projectleiders met veel kennis van de doelgroep, van evidence based methodes, van zaken en van voeten in de aarde. Daar is niets mis mee! Maar er zijn te weinig Edwards aangesteld. O ja, Edward is pastor, maar dat vindt verder niemand relevant